Czym jest ceremonia Sati?
Ceremonia Sati była hinduską praktyką towarzyszącą pogrzebowi. Polegała na oddaniu życia przez wdowę na stosie pogrzebowym swojego zmarłego męża. Pierwsze wzmianki o tym rytuale pochodzą z III wieku. Kobieta po śmierci męża powinna była zachować czystość do końca życia lub poświęcić się na stosie. Rytuał zabroniony był dla kobiet, które były w ciąży, przechodziły menstruację lub były matkami małych dzieci.
Ceremonia Sati w mitologii hinduskiej
Sati w mitologii była pierwszą żoną Rudry-Śiwy. Jej ojcem był Daksza, który pałał niechęcią do swojego zięcia. Żeby pokazać swoją wrogość wobec Śiwy, nie zaprosił go na rytuał składania ofiary dla Wisznu. Gdy Sati odkryła ten fakt, postanowiła rzucić się w ogień ofiarny. Śiwia dowiedziawszy się o tym, stworzył bóstwa Kali i Bhajrawę, aby zniszczyły ceremonię ofiarną. Sati odrodziła się jako Parwati, córka Himalajów. Gdy Śiwa odkrył ten fakt, poślubił ją ponownie.
Czyn Sati uznawano za oznakę heroizmu, a słowo sati określało kobietę, która jest wierna swojemu mężowi. Dzięki samospaleniu kobieta łączyła się duchem z małżonkiem w zaświatach. Ceremonia mogła odbyć się jedynie, gdy kobieta postanowiła poświęcić się z własnej woli. Rytuał odbywał się kilka dni po śmieci mężczyzny. Ceremonia pogrzebowa przypominała ponowne zaślubiny.
Kiedy zakazano rytuału Sati?
Sati było ceremonią, która wzbudzała duże kontrowersje. Została zabroniona dopiero podczas panowania Brytyjczyków na Półwyspie Indyjskim przez gubernatora generalnego Williama Bentincka. Miało to miejsce w latach 1829 – 1830. Dzięki jego działalności doprowadzono do prawnego zakazu palenia wdów w Prezydencji Bengalskiej, Madraskiej oraz Bombajskiej. Wcześniejsze chęci zmian utrudniała zakorzeniona przez wieki tradycja. Pierwsze próby walki z ceremonią palenia wdów podejmowali misjonarze baptystyczni oraz indyjscy reformatorzy hinduizmu. Jednym z nich był Mrtyunjay Vidyalankara, który napisał pamflet, w którym przekonywał, że praktyka palenia wdów nie jest zgodna ze starożytnymi księgami i lepszym rozwiązaniem jest życie kobiet w czystości po śmierci męża.
