Kremacja a prawo polskie i kościelne

Jeszcze kilkanaście lat temu kremacja nie była rozpowszechnionym sposobem pochówku w Polsce. Działo się tak ze względu na fakt, iż zdecydowanie większy procent polskiego społeczeństwa, deklarował się jako katolicy, a Kościół Rzymskokatolicki zaakceptował kremację jako obrzęd pogrzebowy dopiero na Soborze Watykańskim w 1983 roku.

Prawo polskie, prawo kościelne

W 1983 roku podczas Soboru Watykańskiego Kościół Rzymskokatolicki zezwolił na kremację zmarłych wiernych, zalecając jednakże pochówek całościowy. Ma to związek z tym, że według wiary katolickiej Chrystus został złożony w grobie, aby po trzech dniach zmartwychwstać. Dla uszanowania wiary i tradycji, powszechne stało się grzebanie zwłok w ziemi. Niechęć wobec kremacji, miała również związek z typowo pogańskim rodowodem tego typu pochówku. Na decyzji soboru zaważyła sytuacja demograficzna. Zwiększająca się populacja, wymagała większej ilości miejsc na cmentarzach. Ze względu na to nowe cmentarze zakładano nawet w centrach miast, a rozkładające się zwłoki zanieczyszczały wody gruntowe.
Polskie prawo zezwala na kremację, ale szczegółowo określa, w jaki sposób mają być pochowane prochy osoby zmarłej. Urna z prochami musi zostać pochowana na cmentarzu w przeznaczonym do tego miejscu: grób urnowy lub tradycyjny, nisza urnowa. Zabronione jest rozsypywanie prochów osoby zmarłej.

Jak wygląda pochówek

Pochówek kremacyjny, podobnie jak tradycyjny odbywa się z zachowaniem najwyższego szacunku względem zmarłej osoby. Ciało umieszcza się w specjalnej trumnie, która pozbawiona jest wszelkich metalowych ozdób i dodatków. Przed kremacją, zazwyczaj na terenie domu pogrzebowego, odbywa się pożegnanie, zmarłej osoby. Kiedy pożegnanie dobiegnie końca, przy dźwięku dzwonów trumna ze zmarłym wjeżdża do pieca na specjalnej platformie. Następnie popiół i kości zostają rozdrobnione w specjalnym młynie i umieszczane są w wybranej przez rodzinę urnie kremacyjnej. Kolejnym etapem jest ceremonia pogrzebowa, czyli pochówek urny z prochami.